werken, werken en eten:)

hoi trouwe lezers,

Na bijna een hele week werken, word het weer eens tijd voor een blog!

Vanmiddag zijn we 'uit' geweest dus voor ons idee is het al vrijdag, maar nee het is nog donderdag, nog één dagje buffelen en dan... weekend!

Wat valt er over deze week te vertellen? Niet zoveel eigenlijk, de titel zegt het al. We hebben gewerkt, gewerkt en gegeten;) We zijn allebei nogal weg van eten (stelletje emo-eters eigenlijk) en dus hoort dat er bij in onze dagelijkse sleur.

Nu klinkt dit allemaal misschien wat saai, maar dat is het niet! Eten is namelijk een hele leuke bezigheid en werken ook best wel.

Deze week zaten we weer veel achter de computer, we hebben onderzoek gedaan naar hoe de zorg hier geregeld is. En daar schrikken we eigenlijk toch van. Roemenie is een eu-land, maar er zijn nog veel dingen niet goed geregeld. En de financiele crisis doet ook echt geen goed aan het zorgsysteem. Ook hebben we aan de observaties en conclusies gewerkt. Afgelopen week hebben we onze observaties en conclusies over de cliënten besproken met het team. Dit was erg leerzaam voor ons, maar het team gaf aan de ze er ook wat aan hadde en dat is fijn! Toch horen we elke keer verhalen die eigenlijk triest zijn. Een greep:

- Gehandicapten worden hier gezien als mensen waar je vooral voor moet zorgen, ze kunnen niets en er word ook niets van ze verwacht. We hebben veel te maken met onderstimulatie van de cliënten. Ze zouden veel meer kunnen als ze wat meer gestimuleerd zouden worden.
- daarnaast krijgen ze ook nogal eens te horen dat ze dom zijn, dat ze niets kunnen. Je ziet dat sommigen daardoor heel weinig zelfvertrouwen hebben ontwikkeld en ook bijna niet aan een nieuwe activiteit durven te beginnen, want 'dat kunnen ze toch niet'.
- een jongen die in een rolstoel zit, zou eigenlijk kunnen lopen, mits hij goede revalidatie-oefeningen krijgt en bijvoorbeeld een zwembad waarin hij kan oefenen. Helaas is dit hier niet mogelijk...
- een andere jongen heeft eigenlijk geen verstandelijke beperking, maar door zijn gedragsproblemen kon hij niet mee komen op school. Deze gedragsproblemen komen voornamelijk door zijn thuissituatie. In Roemenie bestaat niet zoiets als een school voor moeilijk opvoedbare kinderen en dus bied Rafael hem een (tijdelijke) plaats, maar officieel is hij geen doelgroep.

Het is soms moeilijk en confronterend om deze verhalen te horen (wat is het in NL eigenlijk toch goed geregeld allemaal), maar het is fijn dat we iets kunnen doen voor deze mensen wat (hopelijk) van betekenis is!

Oké roemenie heeft zeker zijn zwarte kanten, maar om dit verhaal niet zwartgallig af te sluiten zullen we ook de zonnige zijde van deze week laten zien!

Maandag 8 maart was het de nationale dag voor de vrouw! Om half 5 smiddags kwamen wij tot het besef dat het dus eigenlijk een bijzondere dag was voor ons, maar we hadden nog niets gemerkt. We hadden onze neus ook maar kort buiten de deur laten zien, dus wellicht kwam het daardoor? Nog medelijden met onszelf hebbend, kwam Marco (even een korte uitleg om alle 'verontruste of wellicht nieuwsgierige gezichten' gerust te stellen; dit is de broer van Marian en tegelijkertijd onze huisbaas, hij verblijft hier in huis voor een week). Goed Marco kwam dus thuis, met een tas vol met boodschappen en met het voorstel dat hij ging koken, want het was tenslotte de dag van de vrouw!
En wij maar medelijden met onszelf hebben... Het eten was heerlijk en zeer overvloedig (Elia had het goed gehad deze week als hij langs was gekomen). En er zat vlees in, echt vlees, geen hamburger of smak!
De volgende dag zijn we naar de instelling gegaan om de observaties te bespreken en aan het eind kregen we het verzoek om twee tulpen mee te nemen; één van de cliënten had maandag een stel tulpen meegenomen voor de begeleiders (en voor ons!) want het was tenslotte: DE DAG VAN DE VROUW! Onze avond kon niet meer stuk! Thuisgekomen hebben we ze meteen maar in een alternatieve vaas gezet en de 'lalele' staan nu te pronken op onze keukentafel.
Dinsdag en Woensdag avond hadden we een makkie wat koken betreft, want van zondag en maandag was nog zoveel eten over, dat we daar nog 2 dagen van konden eten:)

Vandaag (Donderdag dus) hadden we besloten dat we smiddags met Marco naar Brasov zouden gaan, hij kende een christelijke boekwinkel daar. Om een uur of 3 stapten we dan ook in de auto met een vrij gevoel. Eindelijk is van de computer vandaan! In Brasov konden we ons hart ophalen in een supermooie boekhandel met cd's, boeken (er stonden wat engelstalige tussen) en allerlei ander spul. De volgende keer kunnen we beter een bijbel meenemen, dan kunnen we ook lezen wat op al de sleutelhangers, armbandjes en kaarten staat.
Zo dacht Karin een mooie kaart gevonden te hebben met een mooie tekst. Marco werd er bijgeroepen (hij kent Roemeens) en hij vertaalde het. Bleek het de volgende tekst te zijn:
En gelijk het den mensen gezet is,
eenmaal te sterven, en daarna het
oordeel! (heb. 9:27)
Hmmm de kaart toch maar niet gekocht.

Daarna zijn we op zoek gegaan naar een restaurant om te eten. Marco wist er eentje waar het gezellig was en waar je ook veel kreeg. Dat hebben we geweten! Het was én heel gezellig én ook heel veel. Maar het was lekker!
De ober hield wel van een lolletje en vond vooral Karin machtig interessant; hij kon het niet laten telkens een opmerking tegen haar te maken. Dan weer moest ze haar kopje met thee 2 minuten laten staan voordat ze het ging drinken (en hij zou het bijhouden of ze het deed) en dan weer moest ze als ze een slok genomen had het kopje netjes terug op het schoteltje houden en niet steeds in haar hand houden.
We moesten snel nog maar eens een keer terug komen en dan zou hij 10 kilo afgevallen zijn voor ons en had hij kuiltjes in zijn wangen als hij lachte. We zijn benieuwd!;)
Voor de ongerusten onder ons; het was verder een zeer nette ober, die niet opdringerig was en ons goed bediende.
Verder was hij ook een beetje oud, maar of hij nog een broer had, mocht Marco niet vragen van Karin:)

Na deze geslaagde avond zijn we weer terug naar huis gereden, waar Nanda (vrouw nummer 1) al 'thuis' was en na een half uurtje overheerlijke stroopwagels op tafel zette. Tsja die kun je gewoon niet overslaan!

Morgen moeten we er toch maar aan dat het nog geen weekend is en gaan we nog een dagje aan de slag. Toch vorderen we gestaag, deelvraag 2 is zo goed als af en we konden al beginnen met deelvraag 3! Inmiddels zitten we al op ruim 70 pagina's dus aan de kwantiteit gaat het niet liggen;)

groetjes weer vanuit een deels besneeuwd Roemenie!