Gata!

Hoi trouwe lezers!

Zo aan het eind van onze periode in Roemenie, toch nog (even snel) een blog.

Straks gaan we met Marian bij Bella Sicilia eten, vanmiddag hebben we afscheid genomen op de instelling en van Emma.

Gek; nu is het ineens definitef! Drie maanden hebben we hier gewoond, geleefd en van alles mee gemaakt.
Vaak hebben we het gehad over het moment dat we onze koffers gingen inpakken, dat we in de taxi zouden zitten, in het vliegtuig en dan het schiphol moment. Nu is het dan bijna zover, onze koffers staan al ingepakt, we hebben van bijna iedereen afscheid genomen nog een laatste warme maaltijd hier, slapen en dan zijn we op weg!

Aan de ene kant hebben we heel veel zin om naar huis te gaan! Aan de andere kant is het ook wel spannend, hoe zag thuis er ook alweer uit? Hoe was het ook al weer en gaan we alle deadlines halen die ons alweer om de oren vliegen? Hoe is het om niet meer in Roemenie te wonen?
Geen portocale (sinaasappels) meer halen bij 'het mannetje', geen brood meer bij 'het vrouwtje'. Geen buna zia meer zeggen tegen alle mensen om ons heen. Geen cliënten meer die enthousiast op je af komen zodra je één stap binnen de deur zet, geen mooie bergen meer om naar te kijken. Geen paard en wagen meer die langs je raam rijd, je niet meer vergapen aan al de lekkere gebakjes die je overal ziet, geen overvol busje meer op weg naar Brasov, geen blogs meer om te schrijven. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Toch sluiten we onze periode hier met een goed gevoel af! Afgelopen week was een mengsel van drukte en ontspanning. We hoefden meestal niet meer zo vroeg op te staan dus kwamen we lekker rond een uur of 9 ons bedje uit. Toch waren er allemaal kleine laatste dingen die nog moesten gebeuren.

Woensdag hadden we onze eindpresentatie. Ons publiek bestond uit zo'n tien ouders van cliënten en het team. Het was leuk om ons uiteindelijke product te mogen presenteren, hier hadden we drie maanden lang hard aan gewerkt! We wisten niet precies wie ons publiek ging worden van te voren, het kon zo maar zijn dat niemand op zou dagen en dat we alleen het team hadden, maar dat viel dus alles mee! Na de presentatie hebben we sommige van onze activiteiten uitgeprobeerd met wat cliënten. Dit was erg leuk, en slaagde!

Donderdag ochtend ons uiteindelijk verslag en product uitgeprint. Wat een voldaan gevoel gaf dat! Daarna hard boodschappen gedaan en gekookt, want 's avonds kwam het team van Rafael eten. We hadden ruim voldoende (Elia kon nog met gemak aanschuiven) en het was allemaal best goed gelukt :) Jaja moeders, jullie mogen trots zijn op jullie kokende dochters!
Het etentje was geslaagd, er werd veel gelachen en de tijd vloog zo om! Wij begrepen van veel dingen niet veel, want de hoofdtaal was toch wel Roemeens, maar we waren al heel erg blij dat ze het zou goed naar hun zin hadden. Daar ga je toch voor als gastvrouwen zijnde!

Vrijdag naar Brasov geweest om afscheidskadootjes te kopen voor het team en instelling. Best nog moeilijk om iets leuks te kopen voor de cliënten, ze zijn allemaal zo verschillend! Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om een zakje met chocolaatjes te vullen en er een leuk kaartje aan te doen met 'la revedere, karin en marieke'. Het resultaat zag er best blits uit:)
Om half 5 hadden we afgesproken met de groep Nederlandse CHE studenten, die inmiddels in Brasov waren neer gestreken. Gelukkig hadden zij geen enkele last gehad van de aswolk!
Na eerst kennis gemaakt te hebben, zijn we daarna op een terras neergestreken, met uitzicht over het plein van Brasov, en hebben lekker gegeten! Het was erg gezellig en voor ons ook wel leuk om weer tussen zo'n grote groep Nederlanders te zijn!


Het weekend hebben we opgetrokken met de studenten, zaterdag hebben ze Rafael bezocht en zijn we met Marian de roma-wijk in geweest. Zondag zijn we naar de kerk gegaan en daarna de berg beklommen. Sommigen kozen voor de smalle weg, en sommigen voor de brede lift. Wij gingen uiteraard voor de smalle weg omhoog en het was weer genieten! De jongen die in de kerk vaak vertaald heeft voor ons, en nu ook voor de studenten ging ook mee op pad. Hij was onze gids en kreeg ons met zijn droge humor allemaal aan het lachen.
Het was een druk weekend voor ons, maar wel een hele mooie afsluiter van deze periode!
De groep was erg gezellig, wat natuurlijk bijna niet anders kan met al die sociale mensen:)

Maandag weer naar Brasov geweest nu om toch wat dingetjes te kopen voor thuis (lichtgewicht uiteraard, anders past het niet in de koffer). Daarna bij de Mexicaan gegeten, op aanraden van zowel de groep studenten, als eerdere Nederlandse gasten. En dat aanraden was terecht! We hebben heerlijk gegeten, geen griep gekregen (sorry die is flauw) en kwamen ook nog een deel van de Nederlandse groep tegen!

Dinsdag hadden we ons eindgesprek. Dit vonden we best wel spannend, want hier draait het om. Wat vind het team nu echt van ons product?
Het gesprek was positief met wat kritische noten. Ze konden niet overal ++ voor geven dus hadden ze ook af en toe een + ingevuld (het laagst is --). Ze zijn hier in Roemenie namelijk gewend om 10en te geven, wat we in NL dus echt niet gewend zijn. Die paar + jes vinden wij dus uiteraard geen probleem :).
Uiteindelijk hebben we vanaag onze cijfers te horen gekregen, een 9 voor de presentatie en een 9 voor ons product!!!
Die kunnen we in onze zak steken!
Geeft toch wel een goed gevoel om met zo'n cijfer naar huis te gaan!


Voor we het vergeten; vorige week waren Gert-Jan en Piet bij ons in huis. We willen ze toch nog even eervol vermelden, met name omdat Piet heel erg hard moest lachen om één van onze blogs. Ja Gert-Jan we zijn er achter gekomen dat je echt geen 31 bent en dus WEL onze vader zou kunnen zijn en Piet, opa is misschien iets te oud, maar vader ga je (of moeten we u zeggen) zeker wel redden!
Tsja die soms wat onverwachtse bezoeken van verschillende mannen zullen we ook best wel een beetje missen. (Piet was man nummer 15 trouwens)

Het is inmiddels 19:00 uur en we hadden om deze tijd afgesproken met Marian, dus zoals aan iedere blog, kom dan ook aan deze blog een eind.

Dag trouwe lezers, bedankt voor jullie reacties en meeleven.
Wellicht tot ziens in Nederland!

La revedere!

Karin en Marieke