Yes sir, I can boogie!

Buna Zia!

Het werd weer eens hoog tijd voor een up date! We hebben weer heel wat beleefd de laatste dagen, het is moeilijk om te beginnen!

Donderdagavond, ver na het tijdstip van schrijven van de vorige blog, kwamen de jongens thuis. Ze overvielen ons midden in een 7th heaven, dus het koste ons even moeite om afscheid van het scherm te nemen en ons te richten op de jongens. Maar de jongens kwamen met zulke enthousiaste verhalen thuis, dat dat ook wel wat waard was. Gerben had 'oude bekenden' opgezocht en het was erg gezellig geweest. Ook Bram vond het erg leuk. De terugweg was ook een hele belevenis zo bleek en ze lagen steeds in een scheur over inside grapjes die wij niet begrepen, ook het liedje 'yes sir, I can boogie, had veel indruk gemaakt, ach mannen...;)

De volgende morgen stonden we ontzettend vroeg op (voor ons doen) we hadden om kwart over 7 ontbijten afgesproken. De avond ervoor wilden wij ze dat nog uit hun hoofd praten het was namelijk na 1en voordat we snachts naar bed gingen, maar nee we hadden veel te doen dus moesten we om 8 uur uiterlijk vertrekken. Uiteindelijk zaten wij om kwart over 7 netjes klaar aan het ontbijt, maar het eerste jongenshoofd verscheen pas om half 8. Iets later dan gepland zaten we dan ook in de auto en gingen op weg naar Sibiu. Dit is een grote stad met een oude binnenstad, met nog veel Duitse invloeden. De zon scheen en het beloofde een mooie dag te worden! Alleen de reis naar de stad toe was al de moeite waard! De natuur is op sommige plekken zo ontzettend mooi! In Sibiu aangekomen was het even de vraag waar we precies moesten zijn, maar uiteindelijk vonden we het. Als eerst kwamen we over een markt, met allemaal kraampjes die hetzelfde verkochten; groenten en fruit. Er was een enkele afwisseling; een dierenkraam en een kraam vol met honing. Gerben en Marieke werden bij de honingkraam gestrikt om de honing te proeven. Ze kregen een sateprikker met een likje honing er aan en mochten proeven. Verschillende bloemensoorten kwamen langs en ook een honing die goed was voor de 'nase' (neus). Bram en Karin waagden zich er maar niet aan, maar Gerben en Marieke lieten het zich goed welgevallen.
Na de markt bekeken te hebben zijn we naar de binnenstad gegaan. We keken onze ogen uit op het plein en besloten daar onze boterhammen op te eten. We waanden ons op de dam in Amsterdam, we zaten namelijk midden tussen de duiven. De man op het bankje naast ons was zo leuk om ze te gaan voeren, dus ze vlogen elke keer rakelings langs ons hoofd. De kleine kinderen die dwars door de groep duiven heen renden maakten het toch ook wel weer erg leuk. Daarna hebben we een kerk bezocht en waren daar onder de indruk van de grote schilderijen. Gelukkig voor ons meiden was er buiten nog een markt, met allerlei frutsels en we konden het niet laten om oorbellen te kopen. Gerben herinnerde zich dat hij van de zomer superlekker ijs had gegeten in Sibiu en we besloten de salon op te zoeken (was dit een truc om ons bij de markt vandaan te krijgen?). De salon was snel gevonden en we verlekkerden ons boven de menukaart. We hadden keuze uit heel veel verschillende soorten sorbets. Uiteindelijk hadden we allemaal de keus gemaakt. De serveerster kwam en Marieke begon met haar bestelling, één probleem er was geen vanille-ijs. En laat nou in ieders ijs vanille-ijs gebruikt te worden? Uiteindelijk werd dat ijs vervangen door een ander ijs wat er wel was. Tsja wie gaat er dan ook midden in de winter ijs bestellen??
We hebben heerlijk gesmuld en besloten daarna op weg te gaan naar Sigishuara, een andere Duitse stad met oude binnenstad.
De zon scheen nog steeds en ook dit weer was de rit er naar toe de moeite waard. De jongens probeerden Karin steeds over te halen om ook eens achter het stuur te gaan. Uiteindelijk ging Karin overstag. De weg leek goed begaanbaar (recht en weinig kuilen) dus Karin kroop achter het stuur. We kwamen echter al snel door een stad heen, na enkele angstige momenten zijn we daar ook doorheen gekomen en is alles goed gegaan. Hulde aan Karin (en aan bijrijder Gerben). Uiteindelijk nam Gerben het roer weer over en kwamen we in Sigishuara aan. De zon ging al langzaam onder, wat jammer was, maar dat mocht de pret niet drukken. We klommen omhoog en kwamen tussen huizen terecht van eeuwen geleden. Erg mooi! Helemaal op het hoogste punt keken we uit over de stad, we konden er geen genoeg van krijgen. De jongens vonden het zo mooi dat ze hun territoruim tot hier wilden uitbreiden, dat deden ze dan ook, op het hoogste punt achter de stadsmuur. Ook was er een overdekte trap, het klinkt als niet veel bijzonders, maar toch is het gaaf om daar doorheen omhoog te kunnen. Het liedje van Third day, 'there is a light at the end of this tunnel' was best toepasselijk.
Uiteindelijk hebben we een restaurantje opgezocht dat er wel leuk uit zag en gingen daar eten. Een applaus voor de kok, maar de bediening liet te wensen over. Onze borden werden zodra onze vorken het bord raakten weggehaald. We konden met moeite de kaart lospeuteren om nog een desert te bestellen en toen Karin thee bestelde dacht de serveerster dat ze twee thee zei en kregen we twee thee op tafel, die we ook allebei moesten betalen. Dat werd dus geen fooi. Nog steeds heerst de vraag hoe de serveerster er op kon komen dat we twee thee bestelden? Het Roemeens doi lijkt in niets op thee, en ook van het engelse two valt onmogelijk tea te maken.
Uiteindelijk gingen we toch gevuld op weg naar huis. Op de terug weg werd de eightys cd die nog in de auto lag opgezocht en konden wij de befaamde 'yes sir I can boogie' horen. Hmmm echt eightys zullen we maar zeggen. Helaas blijft het liedje gigantisch in je hoofd zitten. Vandaag betrappen we ons er nog vaak zat op dat we hem aan het neurien zijn.
Om een uur of half 11 kwamen we thuis en klopten nog snel aan bij onze buurvrouw. Wist zij misschien een mooie plek om zaterdag naar toe te gaan en had ze zin om mee te gaan? Op allebei de vragen antwoorde ze bevestigend en plannen werden snel gemaakt. Terug in het huis was het nog veel te gezellig dus ook nu weer was het niet vroeg voordat we op bed lagen.

Zaterdag begon de dag weer veel te vroeg, alhoewel half 9 is eigenlijk goed te doen, maar na een aantal korte nachten.. Om 10 uur zaten we in de auto op weg naar Holbav. Het weer was wat minder helaas, het miezerde zelfs een beetje, maar dat mocht de pret niet drukken. We reden om de 'berg in onze achtertuin' heen en reden steeds meer terug in de tijd. Uiteindelijk reden we op een onverharde weg, midden tussen de bergen. We stopten de auto en begonnen aan een klim. De schoonheid van de omgeving is onbeschrijfelijk! Op iedere berg stonden een aantal huisjes, sommigen stonden op een punt. Er waren geen wegen naar de huisjes dus de mensen die er wonen gaan altijd te voet of met hun paard de berg op en af. Ze leven er nog erg primitief. Het was zo mooi, omdat dit gebied nog helemaal niet door toerisme of iets dergelijks is aangeraakt. Tof! We verwonderden er wel over hoe de mensen daar leefden. 'Het kleine huis op de prairy' kwam hier tot leven.
Na deze mooie tocht besloten we om ook Zarnesti met een bezoek te vereren. Er scheen daar een kloof te zijn die ook de moeite waard was. We reden rechtstreeks naar Zarnesti, maar daar aangekomen wist Marian niet helemaal meer waar we heen moesten. Na wat rondgevraagd te hebben kwamen we terecht op een onverharde weg tussen twee bergen. We reden door en op een gegeven moment konden we een weg op die al slingerend omhoog leidde. We besloten die te nemen, Marian dacht dat dit wel kon kloppen. Eenmaal boven gekomen konden we genieten van een soort gelijk uitzicht als in Holbav, alleen was alles veel minder primitief. Er waren wegen aangelegd naar de huizen en de huizen zelf zagen er minder primitief uit. Toch was het erg mooi omdat rondom er hogere bergen te zien waren. Marian zelf stond helemaal verbaasd, ze had dit zelf ook nooit gezien. We hebben wat gelopen en zijn toen weer in de auto gestapt. We zijn lukraak gaan rijden, geen idee waar we heen moesten en zijn tot twee keer toe verkeerd gereden. De eerste keer was dit niet zo erg, we waren onderaan en konden makkelijk keren. De tweede keer werden we door een aardige chauffeur van een andere auto er op gewezen dat de weg waar we op reden 'nergens naar toe ging'. Hmmm daar sta je dan, op een smal paadje, midden in de bergen. Gerben kreeg de auto veilig en wel gekeerd en we gingen toch maar weer dezelfde weg terug als die we gekomen waren. Oké jongens dit keer hadden jullie gelijk, we hadden veel beter in het begin al dezelfde weg terug moeten nemen. Maar ach zo'n avontuur is ook wat waard.
Toen we uiteindelijk weer op een verharde weg terecht kwamen waren we allemaal blij dat we voor een groot deel van het gehobbel af waren. De gaten in de weg leken allemaal in eens niet zo erg meer.
Het plan was om deze avond is thuis te eten, maar wij bedachten dat dit de 'laatste' avond hier was met de jongens en namen de jongens mee uit eten. Ten minste, Gerben reed ons naar Brasov maar wij zouden het eten betalen (het is hier ten slotte toch een prikkie). Ook hoopten we er op dat het dit keer wat beter zou bevallen dan de avond ervoor. We vonden een restaurant met een vrij groot aanbod aan gerechten en besloten daar naar binnen te gaan. Een goede keus zo bleek! Het eten was lekker en de bediening was ook prima, dat verdiende dus wel een fooi!
We konden verzadigd aan onze bonte avond beginnen, die uiteindelijk bestond uit een film kijken. Viel eigenlijk best tegen, na alle wilde verhalen over een karaokewedstrijd, de boogiewooogiedans en steengoeie verhalen.

De volgende morgen scheen de zon alweer. Na een heerlijk ontbijt met bolletjes en croisantjes en niet te vergeten Lapte (melk) gingen we met het busje op weg naar Brasov om naar de kerk te gaan. De dienst was weer mooi, er werd wederom gepreekt uit Titus (zo'n klein bijbelboek, maar toch kan er heel veel uitgehaald worden). Het ging er over dat we als christenen onze tijd niet moeten verdoen met 'redetwisten' over dingen die er eigenlijk niet toe doen.
Na de dienst gingen we op weg naar 'de berg van Brasov' (degene met de letters er boven op). We vonden vrij spoedig een weg om de berg te gaan beklimmen. De klim naar de top was gaaf, maar bovenop gekomen was het helemaal super! Boven konden we genieten van het uitzicht en onze broodjes. Terug naar beneden namen we een wat makkelijkere weg dan op de heenweg. Bijna onderaan gingen wij als vrouwen de ene kant op verder naar beneden, maar de jongens wisten het beter en gingen de andere kant op, weer omhoog. Uiteindelijk waren de vrouwen eerder op het eindpunt. Wie had er dus gelijk? Of zijn we dan eigenwijs mannen?;)
Na deze enerverende klim gingen we naar huis, de auto terug brengen (want een dag daarvoor al had moeten gebeuren, maar degene van wie de auto gehuurd was bleek in Barcelona te zitten en dat leverde wat moeilijkheden op) en onder douche. Verfrist en wel klopten we bij Marian aan. Ze had ons uitgenodigd om bij haar te gaan eten en die uitnodiging lieten we niet aan ons voorbijgaan! Ze had super lekkere lasagne gemaakt, die bij een ieder in de smaak viel. Het was erg gezellig, maar aan alle gezelligheid komt een eind, dus wij stapten op den duur ook op. Het was even gek, omdat de jongens officieel afscheid namen, we beseften ineens dat ze echt weggingen die nacht. We besloten om nog even een laatste wandeling te maken door Codlea. Daarna dronken de jongens hun laatste bier op en besloten toch nog maar even naar bed te gaan. Om half 3 gingen de wekkers. Wij gingen brood smeren en de jongens maakten zich klaar voor vertrek. De taxichauffeur kwam voor rijden en het was zover. Ze konden vertrekken. Toch gek om afscheid van ze te nemen. De afgelopen week was het heel gezellig geweest en het was eigenlijk normaal geworden dat ze in huis waren. Toen ze weg reden was het toch even slikken. Daarna kropen we snel ons bedje weer in.

De volgende dag was het erg stil aan het ontbijt. We werkten wat en gingen even naar Rafael want de mensen van Cello waren aangekomen. Even kort kennisgemaakt met Marien (Helma kenden we al en wat over en weer gepraat. Daarna toch maar weer naar huis, want we moesten aan de slag.
De afgelopen twee dagen waren we zo druk met het uitwerken van het filmmateriaal dat we niet veel tijd hadden om de jongens te missen. Maar tijdens het avondeten vallen hun namen toch wel vaak. We kunnen samen terug kijken op een super geslaagde week, waarin we ook een beetje het gevoel van vakantie hebben gehad.

Nu rest ons een nieuwe werkweek, met weer erg leuke dingen!

En sommige dingen zullen we niet echt missen: de boeren en de scheten bijvoorbeeld:D

Op dit moment is het half 12, tijd om te stoppen dus!

Dag vriendjes en vriendinnetjes, tot de volgende keer!